Recenzja książki "Patyki, badyle" , czyli o roślinach, nauce i poezji

Urszula Zajączkowska "Patyki, badyle"

Jeśli książkę pisze poetka, botanik i muzyk w jednym, wiem, że będzie pięknie. To jednak z tych książek, których się nie zapomina. Jedyna w swoim rodzaju. Autentyczna. Choć muszę się od razu przyznać - nie przeczytałam jej całej. Pochłonęłam niektóre tylko rozdziały, czasem zatrzymując się dłużej, by chłonąć piękno języka lub olśnienia nauki.

CYTATY, Z KTÓRYMI CHCĘ ZOSTAĆ

1. “Odpuszczam. Spowalniam. Chcę wszystkiego mało. Wiem, że wystarczy. Niech to się wreszcie dzieje, co się tak chce dziać. Wygrzany rabarbar piętrzy się obficie, a na nim wtyk straszyk posila się przez chwilę, tam zaraz buraki, w które, no proszę, wgryza się pchełka burakowa. Za słabo wypielona grządka, więc mam. (...) Rolnica panewka różne inne w ogrodzie połyka i się napycha, nawet nie podziękuje. Sikory, biedronki, nicienie też mają co jeść. Sikory, biedronki, nicienie też ktoś zje. Nie będą głodne mrówki. Nie będę głodować ja. Ja będę mieć tylko trochę mniej. Wszystko jest dla wszystkich."

2. “W 2015 roku, w zdychające upałem lato, nocą, przeganiając ćmy spod lamy, klejąc się spocona, zupełnie nieprzygotowana na nic więcej, niechcący przeczytałam o odkryciu dokonanym przez pewnego brytyjskiego profesora, Petera Barlowa z uniwersytetu w Bristolu, dotyczącym ruchów liści fasoli. Był tam absolutny dowód, że silnie kontroluje je Księżyc, a dokładniej jego masa, wpływająca na grawitację Ziemi. Księżyc i fasola, Księżyc i rośliny?"

3. "Kiedy idziesz lasem, zagajnikiem, łąką, doświadczasz harmonii natury, bo natura jest przecież idealnie skomponowana. Nie ma dysonansów, żadnych fałszów czy arytmii. Odbierasz z niej łagodną doskonałość przywracającą wewnętrzny ład. W przyrodzie jest powinność i pokora, jest piękno i nieposkromiona chęć życia. Właśnie ta obca ci energia, energia dzikiego żywiołu, wysycona nadzieją na od-żywianie, od-rastanie, od-bijanie, kiełkowanie i regenerację czyni w tobie to, że pijesz z niech, czerpiesz pokrzepienie, że natura da i tobie swoją iskrę życia, stwarzania się od nowa, w zapomnieniu o tym, co było kiedyś. I wtedy ty będziesz mogła na nowo robić swoje."